دانشگاه قم ، m.hasanzadeh@qom.ac.ir
چکیده: (452 مشاهده)
در فقه، بهطور جدی از تفاوت اقرار و شهادت و تمایز اقرار در اعتبار و تأثیر، به گونهای که سبب اثبات موضوع بدون نیاز به صدور حکم میشود، سخن به میان آمده است. در قوانین نیز بیان قانونگذار در مادۀ 1275 قانون مدنی و غیر قابل اعتراض (تجدیدنظر و فرجام) اعلام شدن حکم مستند به اقرار در مواد 331 و 369 قانون آیین دادرسی مدنی، توجه ویژۀ قانونگذار به این دلیل و برقراری اعتبار و تأثیر ویژه برای این دلیل را نشان میدهد. بر این اساس، وضعیت ویژۀ اقرار نسبت به ادلۀ دیگر و مبنای چنین تمایزی، مطلب مهمی است که نیاز به بررسی و تحلیل دارد. تحقیق در این خصوص، ما را به این نتیجه رهنمون میسازد که آنچه سبب تمایز اقرار از سایر ادله و تأیید اعتبار و تأثیر ویژه برای آن شده، این ویژگی است که برخلاف سایر ادله، اقرار دلیلی است که توسط شخصی که دلیل علیه اوست، تهیه و ارائه شده و حاوی پذیرش آن شخص است که رفع اختلاف و ایجاد تفاهم بین اصحاب دعوا را (درمورد موضوع)، سبب میشود.
نوع مطالعه:
تحقیقات بنیادی یا نظری |
موضوع مقاله:
حقوق خصوصی دریافت: 1396/12/15 | ویرایش نهایی: 1402/7/23 | پذیرش: 1402/3/3 | انتشار: 1402/6/19 | انتشار الکترونیک: 1402/6/19
ارسال پیام به نویسنده مسئول