1- دانشگاه علامه طباطبائی ، rahbarpour@atu.ac.ir
2- دانشگاه علامه طباطبائی
چکیده: (656 مشاهده)
ماده 279 از قانون مجازات اسلامی مصوب1392، با تصریح به عبارت: «به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد»، به ماهیت مقید جرم محاربه و لزوم احراز ناامنی به عنوان نتیجه مجرمانه تأکید دارد. در مصادیقی از این جرم، ناامنی نه در تقارن با خود جرم بلکه متأثر از مولفههای دیگری از قبیل انعکاس گزینشی اخبار جنایی، خطاب قراردادن متهم با عباراتی نامأنوس مانند «شیطان» و «خون آشام» و نمایش تصاویر دوربینهای مداربسته صحنه جرم توسط رسانههای جمعی بروز میکند. این شکل از ناامنی که با قرائتی جرمشناختی «ترس از جرم» نامیده میشود، اگرچه با ناامنی به عنوان نتیجه در جرم محاربه به دلیل تمایل هر دو مفهوم به احتمال بزهدیدگی شباهت دارد ولی از یکدیگر متفاوت بوده و امکان تفکیک این دو شکل از ناامنی را در برخی موارد بسیار دشوار خواهدکرد. در پژوهش حاضر نگارندگان تلاش خواهند کرد تا ضرورت این تفکیک و اجتناب از توسعه و گسترش مفهومی و مصداقی جرم محاربه را بر مبنای ناامنی به وضوح و آشکارا نشان دهند.
نوع مطالعه:
تحلیلی و انتقادی |
موضوع مقاله:
حقوق کیفری و جرم شناسی دریافت: 1397/8/3 | ویرایش نهایی: 1401/10/5 | پذیرش: 1400/2/26 | انتشار: 1400/6/20 | انتشار الکترونیک: 1400/6/20
ارسال پیام به نویسنده مسئول