قانونگذار در سال 1392 برای نخستین بار عنوان مجرمانۀ بغی را وارد قانون مجازات اسلامی نمود. بر اساس مادۀ 287 این قانون، بغی قیام مسلحانۀ گروهی در برابر اساس نظام جمهوری اسلامی ایران است. هرچند عنوان بغی در قانون تازگی دارد، بحث آن در فقه امامیه کاملاً شناختهشده است. احکام مربوط به بغی از دیرباز در کتب فقهی و در ضمن مباحث جهاد مطرح بوده است. فقها بغی را قیام علیه امام معصوم(ع) یا حاکم عادل تعریف کردهاند و با شرایطی مقابله با گروه باغی را واجب دانستهاند. این تحقیق با مقایسۀ شرایط و احکام بغی در فقه و قانون ثابت میکند که احکام بغی در اصطلاح فقهی با مقررات بغی در اصطلاح قانونی تفاوتهای اساسی دارد. درواقع میان بغی فقهی و بغی قانونی تنها اشتراک لفظی وجود دارد و نسبت میان آن دو از میان نسب اربعه، نسبت تباین است. ازاینرو لازم است مواد مربوط به بغی در قانون مجازات اسلامی بر اساس مبانی فقهی آن مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |