1- دانشکده حقوق دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی ، najafi.tavani@gmail.com
2- دانشکده حقوق دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
چکیده: (2191 مشاهده)
سزادهی و بازپروری، رویکردهای عدالت کیفری در مواجهه با پدیده بزهکاری بوده است. در دهه های آخر قرن بیستم، بازخوردهای منفی عدالت کیفری سزاده مورد هجمه جدی منتقدان قرار گرفت؛ رویکردی که به همه کنش گران جرم نقش قابل توجهی نمی دهد، خاصه بزه دیده که کم ترین نقش را ایفا نموده و صرفا به مثابه ابزار اثبات جرم است. اصلاح و درمان نیز با ادعای تسامح غیر منطقی با بزهکاران و هم چنین، فقدان قدرت اجرایی در باب مبارزه موثر با بزه مواجه شد. متعاقباً عدالت ترمیمی به عنوان الگویی جدید در نظام کیفری به منصه ظهور رسید. این رهیافت، برالتیام پیامدهای زیان بار ارتکاب جرم بر شخص بزه دیده- و نه دولت- متمرکز می شود. پژوهش حاضر در صدد است؛ در کنار آسیب شناسیِ پارادایم نامبرده- به عنوان یکی از مظاهر اصلی سیاست جنایی مشارکتی- راهکار هایی در جهتِ موفقیتِ هر چه بیشترِ عدالت ترمیمی در عمل، ارائه نماید.
نوع مطالعه:
تحلیلی و انتقادی |
موضوع مقاله:
حقوق کیفری و جرم شناسی دریافت: 1397/2/25 | ویرایش نهایی: 1401/10/7 | پذیرش: 1397/11/24 | انتشار: 1398/6/24 | انتشار الکترونیک: 1398/6/24
ارسال پیام به نویسنده مسئول