1- دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران ، ali@mahdavi.fr
2- دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
چکیده: (664 مشاهده)
عنصر روانی تنها در برگیرندهی اشخاصی که به نقض قانون تصمیم گرفتهاند یا با آگاهی نسبت به این که رفتارشان ممکن است موجب نتیجهی ممنوعه شود، نیست بلکه در برخی موارد به اشخاصی تسری پیدا کند که میبایست خطرات موجود در رفتارشان را پیشبینی میکردند. بیپروایی و بیاحتیاطی دو جلوه از بارزترین مصادیق تقصیر جزایی در نظام کیفری ایران و انگلیس هستند که میتوانند سرزنش مرتکب آنها را به دنبال آورند. حال این پرسش پیش میآید که اولاً این مصادیق دارای چه مفاهیمیاند و در نظام کیفری ایران و انگلیس چه رویکردی نسبت به آنها وجود دارد؟ ثانیاً معیار سنجش این رفتارها چیست و مسئولیت کیفری باید بر مبنای کدام یک از معیارهای عینی و ذهنی تحلیل شود؟ در این مقاله ضمن پاسخ به این پرسشها بدنبال آن هستیم تا ثابت کنیم سرزنش مرتکب صرفاً به استناد یکی از این معیارها با عدالت قضایی همخوانی ندارد و باید با تلفیق آنها و دیدگاهی متعادل، مرتکبین رفتارهای ناشی از بیاحتیاطی و بیپروایی را قابل سرزنش دانست.
نوع مطالعه:
تحلیلی و انتقادی |
موضوع مقاله:
حقوق کیفری و جرم شناسی دریافت: 1398/2/28 | ویرایش نهایی: 1401/10/5 | پذیرش: 1398/7/1 | انتشار: 1400/9/21 | انتشار الکترونیک: 1400/9/21
ارسال پیام به نویسنده مسئول